Μοναδικά σερραϊκά κρασιά κάνουν θραύση στο εξωτερικό

Tης Άννας Αραμπατζή

Στη λίστα με τα ακριβότερα κρασιά σε εστιατόρια του εξωτερικού με αστέρια Michelin πωλείται το κρασί του Κτήματος Νεραντζή στις Σέρρες. Σομελιέ απ’ όλο τον κόσμο επισκέπτονται το οινοποιείο στο χωριό Πεντάπολη για να δοκιμάσουν τα κρασιά τους και στη συνέχεια να τα «συστήσουν» στους πελάτες τους. Ανάμεσα στις ευχάριστες «εκπλήξεις» είναι ποικιλίες που είχαν εκλείψει και τις διέσωσαν στο κτήμα.

Όταν πριν από 25 χρόνια η οικογένεια Νεραντζή έβγαλε το πρώτο της κρασί για τη χρονιά σίγουρα δεν φανταζόταν ότι θα τους έκανε στο μέλλον γνωστούς μέχρι τη Γερμανία και τη Νέα Υόρκη. Πρώην εθνικός προπονητής της ελληνορωμαϊκής πάλης στους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ο κ. Νεραντζής Μητρόπουλος επέστρεψε στις Σέρρες το 1985, μετά τις σπουδές του. Όταν, λοιπόν, το φαινόμενο της αστυφιλίας ήταν ακόμα σε έξαρση, ο ίδιος επέλεξε να γυρίσει στον τόπο καταγωγής του, με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του. Με στόχο να είναι αυτάρκεις, να παράγουν οι ίδιοι το λάδι, το κρασί τους, αλλά και να έχουν κάποια ζώα, μπήκαν τα θεμέλια για το οινοποιείο. Όπως εξηγεί ο ίδιος, γενεσιουργός αιτία για την ενασχόληση με το κρασί είναι η αγάπη του για τον τόπο, τη γη, αλλά και τον πολιτισμό.

Το 1989 βγάζουν το κρασί της χρονιάς για πρώτη φορά και περίπου το 1998 βρίσκονται επίσημα στην αγορά με μια μικρή εταιρεία και 13 στρέμματα αμπέλια. Η χρονιά-ορόσημο είναι το 2003, όταν η κόρη τους, Εύη, τους ανακοινώνει ότι θέλει να ασχοληθεί με το κρασί επαγγελματικά. Τότε μπαίνουν οι βάσεις για το σημερινό κτήμα στην Πεντάπολη, ένα φημισμένο αμπελοχώρι του Νομού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στον πρώτο τρύγο του νέου οινοποιείου, διαπιστώνουν ότι τα κρασιά είναι εκπληκτικής ποιότητας. Τότε ξεκίνησαν και οι εξαγωγές. Από τα 100 στρέμματα του βιολογικού αμπελώνα τους παράγονται 50.000 φιάλες κρασιού, εκ των οποίων οι μισές «φεύγουν» για το εξωτερικό. Τα κρασιά τους -που παράγονται μόνο από δικό τους σταφύλι- ταξιδεύουν σε Γερμανία, Αυστρία και Νέα Υόρκη και κερδίζουν βραβεία. Πέρυσι στο Βερολίνο απέσπασαν τέσσερα μετάλλια σε διεθνή διαγωνισμό κρασιών.

Η ποιότητα

«Η λογική μας είναι να φτιάχνουμε τίμια προϊόντα, προσπαθούμε να κάνουμε καλή δουλειά», σημειώνει ο κ. Μητρόπουλος. Τα κρασιά τους «στέκονται» σε κάποια από τα ακριβότερα εστιατόρια του κόσμου και η φήμη τους φροντίζει γι’ αυτό. Οι εταιρείες διακίνησης τους αναζητούν και έρχονται σε αυτούς.

Τώρα, που έχουν μπει στη λίστα με τα καλύτερα κρασιά, θέλουν να παραμείνουν εκεί. Στήνουν το οινοποιείο τους με βάση τα διεθνή πρότυπα και μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται την επιτυχία τους.

Οι τιμές είναι κάτι το αξιοσημείωτο. Από τη μία έστειλαν μια ποσότητα σε διακινητή στην Κίνα και τους απάντησε ότι του άρεσε πολύ, αλλά παραείναι φθηνά! Από την άλλη, Έλληνας που ζει στη Γαλλία ψωνίζει από το κτήμα κρασιά, ενώ μια φιάλη της ποικιλίας κόνιαρου έχει φτάσει να πωλείται σε εστιατόριο στη Νέα Υόρκη έναντι 150 δολαρίων.

Ωστόσο, ο κ. Νεραντζής Μητρόπουλος επισημαίνει πως έχουν πολύ δρόμο ακόμη.

Διέσωσαν ποικιλίες

Το Κτήμα Νεραντζή είναι το μοναδικό στον κόσμο που καλλιεργεί τη χαμένη ποικιλία κόνιαρος. Την ανακάλυψαν σε ένα παλιό αμπέλι και όταν διαπίστωσαν ότι δεν είναι καταγεγραμμένη, έκαναν οι ίδιοι τις απαραίτητες ενέργειες. Η ποικιλία αφέθηκε στην άκρη από το 1900 και έπειτα, όταν οι Γάλλοι, ερχόμενοι στην Ελλάδα για το σιδηροδρομικό δίκτυο, έφεραν στην περιοχή μια δική τους ποικιλία κρασιού, πιο εύκολη από τον κόνιαρο, ο οποίος είναι απαιτητικός. Το κρασί αυτό απαιτεί ωρίμανση μιας δεκαετίας και κάνει… θραύση στο εξωτερικό. Σε πείραμα που έκανε η Εύη στο πανεπιστήμιο -καθώς έχει σπουδάσει χημεία και οινολογία- διαπίστωσε ότι ο κόνιαρος παλαιωμένος για 10 έτη είχε πολύ καλά χαρακτηριστικά και ελάχιστη αλλοίωση. «Έχει πολύ μέλλον ο κόνιαρος, ακόμη τον μαθαίνουμε», σημειώνει η Εύη και προσθέτει πως χτίζουν εμπειρία πάνω σε μια ποικιλία, για την οποία ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά, δεν υπάρχει βιβλιογραφία.

Η δεύτερη ποικιλία είναι η ασπρούδα. Σε αυτήν έκαναν ενδογενείς ζυμώσεις, δηλαδή κράτησε τις ζυμώσεις που γίνονται στο αμπέλι, για να δουν την ταυτότητά της και τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά. Έγιναν κάποιες εμφιαλώσεις από το 2012 και το 2014 θέλουν η ασπρούδα να κυκλοφορήσει και στο εμπόριο.

«Όταν έχεις κάτι που είναι μοναδικό και μπορείς να κάνεις κάτι που εκφράζει τον τόπο σου και εσένα, τότε υπάρχει ελπίδα», τονίζει η Εύη.